دایناسورها چگونه نابود شدند ؟

دایناسورها چگونه نابود شدند ؟
برخوردهای فضایی همواره از جذاب‌ترین موضوعات نجومی بوده‌اند. دانشمندان این بار به سراغ منشا برخورد بزرگ با زمین در ۶۵ میلیون سال گذشته رفته‌اند و دریافته‌اند که کدام گروه از سیارک‌ها عامل این برخورد بوده‌اند.
تنها اعضای سایت میتوانند لینک ها رو ببینند.
برای ثبت نام کلیک کنید!!
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز به نقل از نیچر ، به نظر می‌رسد ردپای شهاب سنگی که احتمالا در حدود ۶۵ میلیون سال قبل دایناسورها و اکثر گونه‌های دیگر حیات در زمین را منقرض کرد، در کمربند سیارک‌ها باقی مانده است.
تحقیقات گروه مشترکی از «موسسه تحقیقات جنوب غربی»(Southwest Research Institute) آمریکا و دانشگاه «چارلز»(Charles) در پراگ، نشان می‌دهد که منشا دهانه «چیکسولاب»(Chicxulub) در شبه جزیره یوکاتان و دهانه «تیکو» در ماه، تکه تکه شدن سیارک «باپتیستینا»(Baptistina) در اثر برخورد با سیارکی دیگر بوده است.
این محققان مشاهدات رصدی و محاسبات ریاضی را به کار گرفته‌اند تا گذشته باپتیستینا و عواقب تکه تکه شدن آن را بررسی کنند. این درحالی است که تنها قسمتی از کار آنان بررسی تاثیرات این واقعه بر زمین و ماه است.
به نظر می‌رسد باپتیستینا که نمونه‌ای از سیارک‌های کاندوریتی کربنی با قطری معادل ۱۷۰ کیلومتر است، از برخورد سیارکی ۶۰ کیلومتری با جسم مادر خود به وجود آمده باشد. ظاهرا این برخورد «خانواده سیارکی باپتیستینا» را به وجود آورده که شامل تعدادی خرده سیارک مشابه با مداری یکسان است. شبیه سازی‌های این گروه، وجود حدود ۳۰۰ جرم با قطر بیشتر از ۱۰ کیلومتر و ۱۴۰۰۰۰ جرم با قطر بیشتر از ۱کیلومتر را در این مجموعه پیش‌بینی می‌کند.

مدار این خرده سیارک‌ها ،بعد از تشکیل، بر اثر جذب و آزاد کردن نور خورشید به صورت گرما٬ بازتر می‌شود. به اعتقاد دکتر «باتک»(Bottke)، پژوهشگر آزمایشگاه تحقیقاتی جنوب غربی، شبیه سازی دقیق این پدیده‌ها و محاسبه مسافتی که هر جرم طی کرده است، نشان می‌دهد که باپتیستینا ۱۶۰ میلیون سال قبل شکسته شده است.
افزایش تدریجی این گروه سبب شده که تعدادی از آن‌ها از کمربند سیارک‌ها به بیرون پرتاب شوند و در مسیر مدار زمین قرار گیرند. محاسبات دانشمندان نشان داده است که در حدود ۲۰ درصد اعضای این خانواده به این ترتیب از آن جدا شده‌اند و در حدود ۲ درصد اجرام جدا شده در مسیر زمین قرار گرفته‌اند. بنابر این تعداد سیارک‌های مهاجم به زمین بسیار افزایش پیدا کرده است.
آمار به دست آمده نشان می دهد که آهنگ ایجاد دهانه‌های بزرگ در ماه و زمین در بازه ۱۰۰ تا ۱۵۰ میلیون سال قبل دوبرابر شده است. دکتر «نسورنی»(Nesvorny) از مرکز جنوب غربی آمریکا می‌گوید:”خرد شدن باپتیستینا در ۱۰۰ میلیون سال گذشته، برای مدتی طولانی منشا برخوردهای فضایی با زمین شد. به نظر می‌رسد که این وقایع مطابقت زمانی خوبی با هم دارند.”
دکتر باتک می‌گوید:” ما امروز در پایان این دوره از برخوردها هستیم. شبیه سازی های ما نشان می‌دهند که در حدود ۲۰درصد از سیارک‌های نزدیک زمین (NEO) در گذشته در خانواده باپتیستینا بوده‌اند.
این گروه، سپس با استفاده از شبیه سازی‌های رایانه‌ای به دنبال منشا دهانه‌های چیکسولاب(در زمین) و تیکو (در ماه) رفتند. بسیاری معتقدند که دهانه چیکسولاب، ۶۵ میلیون سال قبل در برخورد «کی-تی»(KT) که منجر به انقراض نسل دایناسورها شد، به وجود آمده است. این گروه نشان داد که به احتمال بسیار زیاد منشا هر دو دهانه از خانواده باپتیستینا است.
البته همان‌طور که دکتر «وکروهیلکی»(Vokrouhlicky) از دانشگاه پراگ می‌گوید، این احتمال برای تیکو کمتر است. دانشمندان این احتمال برای چیکسولاب را حدود ۹۰درصد و برای تیکو حدود ۷۰ درصد می‌دانند.
از سوی دیگر،دکتر باتک از رابطه کمربند سیارک‌ها و شرایط طبیعی زمین می‌گوید:”احتمالا حوادث بیشتری در کمربند سیارک‌ها با اتفاقات زمین، ماه و دیگر سیارات مرتبط است. ما در جستجوی آن‌ها هستیم.”
تنها اعضای سایت میتوانند لینک ها رو ببینند.
برای ثبت نام کلیک کنید!!
البته برخی محققان اين نظريه را رد می کنند و می گويند فوران های عظيم آتشفشانی که با بالا رفتن درجه حرارت و برخورد چندين سيارک به زمين توام بود، به نابودی دايناسورها و اکثر موجودات زنده منجر شد.
بحث بر سر چگونگي از بين رفتن دايناسورها بر اثر عوامل خارجي بسيار است و البته نظرها متفاوت اما اگر كمي تعمق كنيم نتيجه مي گيرم كه حتي اگر شدت برخورد اين شهاب سنگ بسيار بالا بوده و فوران هاي اتش فشاني هم به حداكثر فوران رسيده باشد ايا موجوداتي چنين مقاوم كه ساليان مديدي بر كره زمين فرمانروايي مي كردند مي بايست با بروز چنين پديده اي جاي خود را به ما پستانداران بدهند و همگي يكباره نابود شوند ؟
دايناسورهاي غول پيكري چون تي ركس ( ليزارد بيرحم )، پاراسارولوفوس ( مادر خوب ) ، ولاسي رپتور البته ۱۸۰ cm مياساروس ، و دايناسورهايي مقاومي به مانند : انكي لوسوروس ، تري سراتوپس ( صورت سه شاخي ) پيستيكوساروس ( باله اژدهايي ) يا پرندگان غول اسايي مثل تراداكتيل ها يا سراداكتيل ها به ناگاه ناپديد شوند و تنها استخوان هاي بزرگشان را براي ما به يادگار بگزارند و حتي يك گونه از انها نمانده باشد …
البته عده ديگري هم بر اين باورند كه باعث و باني انقراض چنين موجودات بزرگي تنها خودشان مي توانند باشند شكار بيش از حد يك شكارگر كه منجر به انقراض گونه اي علف خوار شده يا زاد و ولد بيش از حد گوشتخواران بزرگ كه جمعيت علف خواران را تهديد مي كرد به هر صورت بحث درباره اين مسئله زياد است و خوشحال مي شوم اگر ديگر دوستان اطلاعاتي دراين باره ميدانند يا جمع اوري كردند در اين بحث شركت كنند .
تئوریهای دیگر :
** فعالیت آتشفشانی بی اندازه زیاد که با باران اسیدی همراه شده، می توانسته آب و هوای زمین را به قدر کافی تغییر دهد تا ماشه یک انقراض دسته جمعی کشیده شود. آخر دوره کرتاسه زمان فعالیت تکتوینک (حرکات پوسته زمین) و به همراه آن فعالیت آتشفشانی بود. در آن زمان قاره عظیم پانگه آ از هم جدا می شد و قاره ها در جای امروزیشان قرار می گرفتند. فعالیت آتشفشانی خیلی زیاد، گرد وغبار و مواد شیمیایی اسیدی (مثل اسید سولفوریک) را به داخل جو پرتاب می کرد که باعث خنک شدن کره زمین و شاید انقراض دسته جمعی شده باشد.
** تغییرات در مدار زمین که می توانسته باعث خنک شدن زمین از نظر آب و هوایی شده باشد و به انقراض دایناسورها انجامیده باشد. در این شرایط، دایناسورها نمی توانستند خودشان را با سرما تطبیق دهند اما پستانداران خزدار می توانستند با این شرایط کنار بیایند. هنگامی که دوره کرتاسه روبه پایان می رفت سطح دریاها شروع به پایین رفتن کرد که باعث شد خشکی ها در همه قاره ها بیشتر از نظر فصلی و اختلاف دمای استوا و قطب ها تحت تأثیر قرار بگیرند.
** پستانداران تخم های دایناسورها را می خورند که همین ممکن است باعث انقراض دایناسورها در کرتاسه- ترتیاری شده باشد. این تئوری توضیح نمی دهد که چرا گونه های خیلی زیاد دیگری هم رو به انقراض رفتند یا چرا در لایه کرتاسه- ترتیاری از نظر شیمیایی ناهنجاری هایی هست .
** مقدار زیاد متان، جو زمین را تغییر می دهد (باعث اثر گلخانه ای می شود). منبع متان باید از رسوبات علف ها و جلبک های عمق دریا و یا نتیجه گوارش دایناسورهای گیاهخوار باشد.
** کم شدن خوراک دایناسورهای گیاهخوار و کم شدن امکان انتخاب شکار و غذا در دایناسورهای گوشتخوار به خاطر کم شدن دایناسورهای گیاهخوار می توانسته باعث گرسنگی دسته جمعی دایناسورها شده باشد.
تحقیقات جدید و تئوری های قدیمی : شهاب حجیم آسمانی عامل انقراض دایناسورها بوده است .
دانشمندان با ارائه تئوری های متناقض جدیدی از برخورد یک شهاب آسمانی عظیم الجثه به زمین در ۶۵ میلیون سال پیش که منجر به از بین رفتن دایناسورها و بسیاری از گونه های جانداران شده، خبر دادند.
یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه میسوری کلمبیا با آزمایش روی رسوبات سنگی به دست آمده از پنج قسمت مختلف اعماق اقیانوس اطلس از نظریه انقراض گروهی جانداران به وسیله یک شهاب آسمانی بزرگ و حجیم حمایت کردند.
دانشمندان معتقدند: یک شهاب آسمانی به عرض تقریبی ۶ مایل ۵/۶۵ میلیون سال پیش در اواخر دوران کرتاسه با زمین برخورد کرده است. تاثیر این برخورد بروز فاجعه زیست محیطی در سراسر جهان بوده به طوری که مقادیر زیادی صخره و گرد و غبار را در آسمان پخش کرده، تسونامی های بزرگی را خلق کرده، مواد آتش زای بسیاری را تولید کرده و سال ها زمین را در تاریکی فرو برده است.
در جریان این برخورد دایناسورها که ۱۶۰ میلیون سال بر زمین حکمرانی کرده بودند، محکوم به فنا شدند. همچنین خزندگان دریایی و هوایی، صدف های دریایی و بسیاری از گونه های پلانکتون های دریایی از بین رفتند. پرندگان نیز صدمات زیادی دیدند اما زنده ماندند. در این بین پستانداران جان سالم به در بردند و سرانجام حاکمیت زمین را از آن خود ساختند.
دانشمندان ۲۶ سال پیش یک رشته اریدیوم - فلزی نادر در زمین اما رایج در سنگ های آسمانی - یافتند که قدمت آن به اواخر دوران کرتاسه باز می گشت و از آن زمان به بعد نظریه برخورد سنگ فضایی بزرگ به زمین شدت گرفت. همچنین اکتشاف دهانه آتشفشان Chicxulub مربوط به همان دوره از سوی دانشمندان به عنوان عامل از بین بردن بسیاری از جانداران در نظر گرفته شد.
اما گروهی از محققان دانشگاه “پرینستون” تئوری جنجالی دیگری را ارائه دادند مبنی بر اینکه آتشفشان Chicxulub در واقع قبل از نابودی دایناسورها رخ داده و بدین ترتیب عامل انقراض گروهی این جانداران نبوده است.
این دانشمندان اظهار داشتند: تکه های بزرگ صخره های فضایی به زمین برخورد کرده و به زندگی دایناسورها پایان داده است. هر یک از نمونه های سنگ های آسمانی یافت شده در نزدیکی دهانه آتشفشان مذکور احتمالا تحت تاثیر وقایعی چون زلزله و رانش زمین قرار گرفته است.

تخته سنگى با نقش ردپاى دايناسور در کرمان کشف شد

تخته سنگى با نقش ردپاى دايناسور و قدمت بيش از 190 ميليون سال در کرمان کشف شد.

به گزارش روابط‌عمومى سازمان زمين‌شناسى و اکتشافات‌معدنى کشور، مهندس مسعود ناظم‌زاده سرپرست مديريت زمين‌شناسى و اکتشافات‌معدنى جنوب شرق کشور (کرمان)، از کشف تخته‌سنگى با نقش ردپاى دايناسور در کرمان خبر داد و گفت: اين تخته‌سنگ که قدمت آن بيش از 190 ميليون سال تخمين زده مى‌شود، به‌طور اتفاقى در منزل يکى از اهالى روستاى دشتخاک واقع در زرند کشف شد.

وى با بيان اين‌که اين سومين رد‌پاى دايناسور کشف شده در استان کرمان است، خاطرنشان کرد: اين تخته‌سنگ داراى ابعاد 50 در 80 سانتى‌متر و ضخامت 5 سانتى‌متر است و شامل 14 تا 15 نقش پاى بچه دايناسور است.

سرپرست مديريت زمين‌شناسى و اکتشافات‌معدنى جنوب شرق کشور درباره چگونگى کشف اين تخته‌سنگ، يادآور شد: اين تخته‌سنگ بيش از 30 سال به عنوان ديواره حوضچه منزل يکى از اهالى دشتخاک استفاده مى‌شد که دهيار سابق منطقه از نزديکان صاحب‌ خانه به‌طور غيرمنتظره متوجه نقوش غيرعادى در آن شد که پس از اطلاع به يکى از دوستان زمين‌شناس خود، تخته‌سنگ مورد نظر به مديريت زمين‌شناسى و اکتشافات‌معدنى جنوب شرق کشور منتقل شد